Option
Wskaźnik prawdziwego postępu mierzy wyniki gospodarcze krajów. Podczas gdy produkt krajowy brutto (PKB) jako wskaźnik ekonomiczny ignoruje społeczne i ekologiczne skutki rozwoju gospodarczego, wskaźnik rzeczywistego postępu (GPI) uwzględnia również ich jawne i ukryte koszty, takie jak: szkody środowiskowe, przestępczość lub pogarszający się stan zdrowia ludności.
GPI opiera się na Indeksie Zrównoważonego Dobrobytu Gospodarczego opracowanego w 1989 r., którego skrót ISEW pochodzi od angielskiego „Index of Sustainable Economic Welfare”. Od połowy lat 1990. GPI stał się bardziej praktycznym następcą. W 2006 r. GPI, w języku niemieckim „wskaźnik realnego postępu”, został ponownie zrewidowany i dostosowany do bieżących zmian.
GPI rysuje saldo netto
Wskaźnik GPI opiera się na szacunkach konsumpcji prywatnej ważonych wskaźnikiem nierówności dochodów. Uwzględniane są również społeczne koszty nierówności. W przeciwieństwie do PKB, wskaźnik postępu ceni również korzyści płynące z nieodpłatnej pracy wolontariackiej, rodzicielstwa i prac domowych oraz infrastruktury publicznej. Odliczane są wydatki czysto defensywne, na przykład związane z zanieczyszczeniem środowiska, wypadkami drogowymi, utratą czasu wolnego, ale także z powodu zużycia lub zniszczenia kapitału naturalnego. Wskaźnik GPI rysuje zatem bilans netto kosztów i korzyści dla lokalnej gospodarki.
GPI: Wzrost to nie dobrobyt
Historycznie GPI opiera się na „hipotezie granicznej” Manfreda Max-Neefa. Oznacza to, że powyżej pewnej wartości progowej w systemie makroekonomicznym korzyści ze wzrostu gospodarczego są tracone lub pomniejszane przez szkody, jakie powoduje – podejście, które wspiera również postulaty i tezy Degrowth-Podpory ruchu. To krytykuje koncepcję nieograniczonego wzrostu i opowiada się za społeczeństwem postwzrostowym.
Ekonomista jest uważany za wynalazcę „wskaźnika realnego postępu”. Phillip Lawn. Opracował teoretyczne ramy kalkulacji kosztów i korzyści działalności gospodarczej dla GPI.
Status quo GPI
W międzyczasie obliczono wskaźnik GPI niektórych krajów na całym świecie. Szczególnie interesujące jest porównanie z PKB: na przykład PKB USA sugeruje, że dobrobyt podwoił się w latach 1950-1995. Jednak GPI za lata 1975-1995 pokazuje gwałtowny spadek o 45 procent w USA.
Austria, Niemcy, Włochy, Holandia, Szwecja i Australia również wykazują wzrost dobrobytu według obliczeń GPI, ale jest to znacznie słabsze w porównaniu z rozwojem PKB. Impulse Center for Sustainable Economics (ImzuWi) dostrzega znaczenie wskaźników do oceny działalności gospodarczej, takich jak GPI, w następujący sposób: „PKB wciąż jest mocno w siodle. Próby, z których niektóre mają kilkadziesiąt lat, aby bardziej realistycznie przedstawić zależność i wpływ naszej gospodarki na ludzi i przyrodę, do dziś niewiele straciły ze swojej radykalizmu i pilności. (...) Samo zastąpienie PKB innym kluczowym wskaźnikiem nie będzie rozwiązaniem. Widzimy to raczej w ten sposób: RIP BIP. Niech żyje różnorodność ekonomiczna!”
Zdjęcia / video: Shutterstock.
