Научници за идната Австрија
од Мартин Оер
Секое решение создава нови проблеми. За да ја задржиме климатската криза, мора да престанеме да согоруваме јаглен, нафта и гас што е можно поскоро. Но, нафтата и природниот гас обично содржат 1 до 3 проценти сулфур. И овој сулфур е потребен. Имено, во производството на фосфатни ѓубрива и во екстракција на метали потребни за новите зелени технологии, од фотоволтаични системи до батерии за електрични возила.
Светот во моментов користи 246 милиони тони сулфурна киселина годишно. Повеќе од 80 проценти од сулфурот што се користи ширум светот доаѓа од фосилни горива. Сулфурот моментално е отпаден производ од прочистувањето на фосилните производи за да се ограничат емисиите на сулфур диоксид кои предизвикуваат кисели дождови. Исфрлањето на овие горива драстично ќе ја намали понудата на сулфур, додека побарувачката ќе се зголеми.
Марк Маслин е професор по наука за системот на Земјата на Универзитетскиот колеџ во Лондон. Студија спроведена под негово раководство[1] откри дека на исфрлањето на фосилите потребно за да се постигне целта нето-нула ќе недостасуваат до 2040 милиони тони сулфур до 320 година, повеќе отколку што користиме годишно денес. Тоа би довело до зголемување на цената на сулфурната киселина. Овие цени би можеле полесно да се апсорбираат од високопрофитабилните „зелени“ индустрии отколку од производителите на ѓубрива. Ова за возврат би ги поскапило ѓубривата, а храната поскапа. Особено малите производители во посиромашните земји би можеле да си дозволат помалку ѓубрива и нивните приноси би се намалиле.
Сулфурот се наоѓа во многу производи, од автомобилски гуми до хартија и детергент за перење. Но, нејзината најважна примена е во хемиската индустрија, каде што сулфурната киселина се користи за разградување на широк спектар на материјали.
Брзиот раст на технологиите со низок јаглерод, како што се батериите со високи перформанси, моторите на лесни возила или соларните панели ќе доведе до зголемено ископување минерали, особено руди кои содржат кобалт и никел. Побарувачката за кобалт би можела да се зголеми за 2 отсто до 2050 година, никел за 460 отсто и неодимиум за 99 отсто. Сите овие метали во денешно време се екстрахираат со користење на големи количини на сулфурна киселина.
Зголемувањето на светската популација и промената на навиките во исхраната, исто така, ќе ја зголемат побарувачката за сулфурна киселина од индустријата за ѓубрива.
Иако има огромна понуда на сулфатни минерали, железни сулфиди и елементарен сулфур, вклучително и во вулканските карпи, рударството би требало драстично да се прошири за да се извлечат. Конвертирањето на сулфатите во сулфур бара многу енергија и предизвикува големи количини на емисии на CO2 со сегашните методи. Екстракцијата и преработката на сулфур и сулфидни минерали може да биде извор на загадување на воздухот, почвата и водата, да ги закисели површинските и подземните води и да ослободува токсини како што се арсен, талиум и жива. И интензивното рударство е секогаш поврзано со проблеми со човековите права.
рециклирање и иновации
Значи, треба да се најдат нови извори на сулфур кои не доаѓаат од фосилни горива. Покрај тоа, побарувачката за сулфур мора да се намали преку рециклирање и преку иновативни индустриски процеси кои користат помалку сулфурна киселина.
Враќањето на фосфатите од отпадните води и нивна преработка во ѓубриво ќе ја намали потребата од употреба на сулфурна киселина за обработка на фосфатните карпи. Ова би помогнало, од една страна, да се зачува ограниченото снабдување со фосфатни карпи и, од друга страна, да се намали прекумерното оплодување на водните тела. Цветањето на алгите предизвикано од прекумерно оплодување доведува до недостаток на кислород, ги задушува рибите и растенијата.
Рециклирањето на повеќе литиумски батерии исто така би помогнало да се реши проблемот. Развивањето на батерии и мотори кои користат помалку ретки метали, исто така, би ја намалило потребата од сулфурна киселина.
Складирањето на обновливите извори на енергија без употреба на батерии, преку технологии како што се користење на компримиран воздух или гравитација или кинетичка енергија на замаците и други иновации, ќе ги намали потребите за сулфурна киселина и фосилни горива и ќе доведе до декарбонизација. Во иднина, бактериите би можеле да се користат и за екстракција на сулфур од сулфатите.
Затоа, националните и меѓународните политики мора да го земат предвид и идниот недостиг на сулфур при планирањето на декарбонизацијата, преку промовирање на рециклирање и изнаоѓање алтернативни извори кои имаат најниски можни социјални и еколошки трошоци.
Насловна фотографија: Прасанта Кр Дута на Unsplash
Забележан: Фабијан Шипфер
[1] Maslin, M., Van Heerde, L. & Day, S. (2022) Сулфур: Потенцијална криза со ресурси што може да ја задуши зелената технологија и да ја загрози безбедноста на храната додека светот се декарбонизира. The Geographical Journal, 00, 1-8. Онлајн: https://rgs-ibg.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/geoj.12475
Овој пост е создаден од Општината за опции. Придружете се и објавете ја вашата порака!
НА СОГЛАСУВА TOЕТО НА ОДБОР АВСТРИЈА
