Utopieën: de verre idealen

"Utopieën en idealen zijn perfect om ons te motiveren."

Ondanks alle inspanningen blijven de idealen meestal ongeëvenaard. Deze eigenschap maakt ze utopieën, zoals al geïmpliceerd in het woord zelf: de term komt van het oude Grieks en betekent "niet-plaats". Dus wanneer een utopie wordt geïmplementeerd, eindigt het bestaan ​​ervan als een utopie, omdat het werkelijkheid werd, dat wil zeggen dat het van de niet-plaats in de wereld werd gebracht. Deze transformatie is echter niet de norm, maar blijft de uitzondering. De tragedie van het gebrek aan realiseerbaarheid kan aan verschillende redenen worden toegeschreven: gebrek aan bereidheid van de betrokken groepen om hun persoonlijke interesses op te offeren, beperkte technische mogelijkheden, enz.
Hoewel het niet bereiken van onze idealen een groot potentieel voor frustratie inhoudt, lijkt de mensheid niet te worden afgeraden van deze permanente mislukking. Het plaatsen van onrealistische doelen en het formuleren van onbereikbare idealen lijkt iets diep menselijks te zijn.

Motivator voor ontwikkeling

Utopieën en idealen zijn de ideale overeenkomsten van de noodzaak om te evolueren, niet tevreden met de status-quo, maar te werken om te verbeteren. Zij zijn DE drijvende motoren voor verandering. Verandering die niet alleen essentieel is om te overleven op biologisch niveau, maar ook culturele en sociale stagnatie voorkomt.
Maar is het echt nodig dat de doelen ongeëvenaard zijn? Zouden we niet beter bediend kunnen worden als we realistische doelen zouden formuleren in plaats van utopieën? Is niet de frustratie van falend demotiveren? Utopieën lijken uniek te zijn als motivators.

Idealen: Eeuwig streven
Stilstand is regressie. Zowel op biologisch, sociaal, economisch, politiek en technologisch niveau moeten we blijven bewegen om de systemen draaiende te houden. In vergelijking met biologie hebben we een enorm voordeel in ons beslissingsgedrag: terwijl in verandering evolutie alleen ongericht is door mutatie, en deze innovaties moeten eerst zichzelf bewijzen in het selectieproces, kunnen we ons bewust richten op veranderingen ten goede.
De motivatie voor verandering is daarom altijd om de status-quo te verbeteren. Hier kunnen de individuele doelen echter conflicteren met die van anderen of de gemeenschap. Vooral als het om middelen gaat. Hoewel veel mensen een duurzamere levensstijl wenselijk achten, falen ze vaak. Reizen te voet is vermoeiender dan autorijden. Dat is de reden waarom de wil er vaak is, maar de implementatie is er niet. Dit is de duistere kant van de utopie: aangezien een veelomvattende duurzame levensstijl voor de meeste mensen onwerkbaar is, ontwikkelen velen een gevoel van "al een gevoel van vies zijn". Tot slot, om de permanente frustratie weg te nemen, wordt het doel volledig weggegooid. De oplossing ligt in het herkennen van de vele kleine stapjes: elke beslissing telt mee en draagt ​​bij tot een benadering van - of afstand tot - het doel.

Eeuwige vertraging

Het is gemakkelijk om de eindjes aan elkaar te knopen, maar we slagen er vaak niet in om het uit te voeren. Vooral als het gaat om dingen die we niet graag willen doen, zijn we erg goed in het vinden van redenen waarom we ze niet kunnen doen.
Het uitstellen van niet-geliefde activiteiten wordt ook uitstel genoemd. Dit leidt tot een tijdgecontroleerd werk, wat gepaard gaat met een verhoogd gevoel van stress, omdat het werken op het laatste moment ook de onzekerheid met zich meebrengt of de deadline nog kan worden gehaald. Ondanks de wetenschap dat noch de kwaliteit van het werk, noch de tevredenheid over het leven voordelen biedt om dingen naar voren te duwen, is uitstel ongebruikelijk. Zijn we onverbeterlijke pushers en kunnen we dit patroon alleen door ijzeren discipline breken? Of kunnen we die gedragsneiging veranderen in iets dat goed werkt?
De filosoof John Perry beschreef een manier om de neiging te gebruiken om onaangename dingen uit te stellen om constructief met dingen om te gaan. Hij noemt het een gestructureerde uitstelgedrag: we doen geen dingen omdat ze een hoge prioriteit hebben - in de betekenis van belangrijkheid of urgentie - maar omdat ze ons een reden geven om andere dingen niet te doen waar we echt geen zin in hebben.

Prioriteiten instellen

Om gestructureerde uitstelgedrag zinvol uit te voeren, begint men een hiërarchie van taken te creëren op basis van hun urgentie. Vervolgens werk je alle dingen af ​​die niet bovenaan de lijst staan, en je hebt het gevoel dat je iets goeds doet, omdat je niet onderhevig bent aan de volgorde van de volgorde. De opeenvolgende taken worden op deze manier betrouwbaar en goed uitgevoerd. Tegelijkertijd worden de dingen die bovenaan staan ​​gerangschikt echter steeds verder. Dit betekent dat om deze methode echt op een doelgerichte en winstgevende manier te gebruiken, idealiter taken bovenaan de prioriteitenlijst staan, die eigenlijk niet zo urgent zijn om te doen, of in hun perfectie nooit gedaan kunnen worden. Op deze manier kun je ervoor zorgen dat je veel dingen heel productief doet. De kracht van deze methode ligt in het feit dat er in plaats van nietsdoen productieve activiteiten plaatsvinden. Deze benadering heeft het positieve effect op onze psyche dat het gevoel iets te hebben dat aan iets toegeeft - door niet de activiteiten met prioriteiten te doen - wordt aangevuld met een andere indruk: alle dingen die zijn gedaan in het kader van uitstelgedrag verlaten het gevoel iets hebben gedaan. Hierin verschilt het pure uitstelgedrag van het gestructureerde: terwijl het eerste alleen het slechte geweten bevordert, omdat wat gedaan moet worden achterblijft, het laatste zeker als lonend wordt ervaren.

Stappen naar idealen

Utopieën vervullen een soortgelijke functie als de top-gerangschikte taak. Ze kunnen worden gebruikt om ons te motiveren om opeenvolgende doelen te bereiken. In die zin is het onvermogen om een ​​utopie te bereiken, een ideaal, niet altijd altijd negatief. Utopia houdt ons in beweging en brengt ons idealiter dichter bij dit doel wanneer we doorgaan met gestructureerde uitstelgedrag.
Een utopie is utopie zolang het ongeëvenaard is. Het is dus in hun aard dat het als een gewenst doel onze acties beïnvloedt, maar dat het een ideaal is waar we nooit bij aankomen. Niet-verwezenlijking kan demotiverend zijn als, in perfectionistische inspanningen, alleen het volledig bereiken van doelen als een succes wordt beschouwd. Gebruikmakend van utopieën en idealen volgens de methode van gestructureerde uitstelgedrag, zijn ze perfect geschikt om ons te motiveren om tussentijdse doelen te bereiken. In die zin zijn utopieën en idealen perfect geschikt om ons te motiveren. Door constant de topplekken van de takenlijst te bezetten als onbereikbare doelen, kunnen we ons volledig wijden aan het vervullen van de gelaagde doelen. Dus een te ambitieuze doelstelling is eigenlijk alleen maar te hoog als we de enige functie ervan zien om ook vervuld te worden. Maar als we erkennen dat het ook een motiverende functie heeft, is een zogenaamd te ambitieus doel net hoog genoeg.

Succes en mislukking
Hoe we falen en succes definiëren, lijkt vaak helemaal uit de lucht te vallen. Dit is vooral duidelijk bij sportevenementen zoals de recente Olympische Spelen. Alleen de eerste drie plaatsen tellen als successen, een vierde plaats is al een mislukking. Voor de individuele deelnemers kan het echter al een groot succes zijn, helemaal om aanwezig te zijn bij de spellen, of, als het een favoriet is, zelfs een zilveren medaille kan als een mislukking worden gezien.
Hoe we beoordelen wat is bereikt, hangt niet af van objectieve normen, maar van onze verwachtingen. Deze subjectieve beoordeling van successen en mislukkingen bepaalt ook of utopieën bevorderlijk zijn voor ons bestaan ​​of dat het permanente onvermogen om een ​​utopie te bereiken leidt tot frustratie die we niet eens meer proberen.
De kunst om utopieën zo optimaal mogelijk te gebruiken voor motivatie lijkt te liggen in het niet alleen gebruiken van tussendoelen, maar ook om deze successen als zodanig te vieren. De huidige populariteit van vrouwen illustreerde de lichte en donkere kanten van de utopie: de catalogus van eisen omvat individuele ambitieuze doelen, die utopisch worden genoemd en door sommigen worden genoemd als reden waarom ze het niet ondertekenen. De initiatiefnemers wijzen er echter op dat een van de redenen waarom de doelen zo hoog zijn, is dat er daadwerkelijk een discussie plaatsvindt.
Verlichte toegang tot utopieën is een poging om zo dicht mogelijk bij hen te komen. Een ontslag van haar als onbereikbaar leidt tot passiviteit en wordt veroordeeld tot mislukken. Hoewel het behalen van een Olympiade niet eindigt in de overwinning, als je niet deelneemt aan de spellen, ben je al verloren.

Foto / Video: Shutterstock.