دولت جهانی و دموکراسی جهانی

"پارلمان جهانی که به همه اعضای جامعه جهانی - و این همه انسان ها - اجازه می دهد تا در تصمیمات با اهمیت جهانی شرکت کنند."

آندریاس بومل ، بنیانگذار و هماهنگ کننده UNPA

تأثیر جهانی شدن بر دموکراسی های ما به سختی قابل دست کم نیست. این اجازه می دهد تا حوزه های بیشتر و بیشتری از قدرت از کشور کشور بیرون بیایند. دانشمندان علوم سیاسی شاهد افزایش سریع سازمان ها و شبکه های بین المللی هستند که در سطح جهان فعالیت می کنند و قدرت سیاسی قابل توجهی را در ورای کشور ملت اعمال می کنند. اما: آیا این بد است یا شاید حتی مطلوب باشد؟
یان آارت شولت ، دانشمند علوم سیاسی از دانشگاه وارویک در رابطه با "اقدامات رسمی بی شماری ، هنجارهای غیررسمی و گفتمانهای همه جانبه برای تنظیم روابط جهانی [...] که توسط شبکه های پیچیده اجرا می شود" صحبت می کند. این شبکه ها از کشور های ملی ، سازمان های بین المللی ، نهادهای جهانی ، آژانس های فرعی و بازیگران غیر دولتی مانند سازمان های مردم نهاد یا شرکت ها تشکیل شده است.

تصمیمات سیاست پیشگام به طور فزاینده ای در نهادهای فراملی و حتی گاهی حتی بدون تأیید مجالس ملی اتخاذ می شود ، یا حتی مغایر با مقررات ملی است.

G20 ، "سکوی بحث غیررسمی" از توسعه یافته ترین کشورهای صنعتی 20 ، از جمله شناخته شده ترین و قدرتمندترین آنها ، در کل 85 درصد از بازده اقتصادی جهانی و دو سوم جمعیت جهان را تشکیل می دهد. از سوی دیگر ، اتحادیه اروپا نماینده 23 درصد از تولید اقتصادی جهانی و هفت درصد از جمعیت جهان است. در صندوق بین المللی پول و بانک جهانی ، به نوبه خود ، کشورهای عضو 189 تقریباً کل جهان و همچنین سازمان تجارت جهانی (90 درصد جمعیت جهان ، 97 درصد تولید جهانی اقتصاد) را نمایندگی می کنند. تصمیمات سیاست پیشگام به طور فزاینده ای در این نهادهای فراملی گرفته می شود ، و گاهاً بدون تأیید مجالس ملی ، یا حتی مغایر با مقررات ملی (اجتماعی ، اقتصادی ، بهداشتی) است. اگرچه این تصمیمات بعضی اوقات می تواند عمیقاً در امور ملی دخالت کند ، اکثر کشورها ملت معمولاً هیچ راهی برای تأثیرگذاری بر آنها ندارند ، چه رسد به کنترل آنها. این امر از بسیاری جهات حاکمیت ملی را برمی انگیزد و اصل دموکراتیک خودمختاری را تضعیف می کند.

قدرت زیادی ، هیچ مشروعیتی ندارد

سازمان های بین المللی تا حد زیادی منعکس کننده روابط قدرت و منافع غالب آنها (غالب) هستند. این امر به ویژه واضح و کشنده است ، به عنوان مثال ، در حق وتو شورای امنیت سازمان ملل متحد ، به این معنی که روسیه ، آمریکا و چین یکدیگر را مسدود می کنند ، به این ترتیب هم از حل مناقشات بین المللی و هم از اصلاح خود سازمان ملل جلوگیری می کند. آخر اینکه ، توانایی سازمان ملل متحد در عمل به سادگی به میزان عضویت اعضای (قوی ترین) اعضای آن بستگی دارد. انتقاد سازمان های بین المللی به همان اندازه متنوع و پرشور است. اما مهمتر از همه اینجا یک چیز مورد توجه است: مشروعیت دموکراتیک آنها. اگرچه این مورد اغلب مورد تقدیر و ستایش است ، اما بندرت بطور جدی اجرا می شود. "در بسیاری از موارد ، سازمان های بین المللی با تغییر رویه های خود ، به ویژه با باز کردن در سازمان های مردم نهاد و افزایش شفافیت در کار خود ، به انتقاد پاسخ می دهند. پروفسور سیاست مایکل زورن از Wissenschaftszentrum برلین اظهار داشت ، این که آیا این می تواند به عنوان یک بیان دموکراتیزه کردن اولیه باشد ، باید دیده شود ".

پروفسور زورن سالهاست که در سازمانهای بین المللی تحقیق می کند و سیاسی شدن روز افزون آنها را مشاهده می کند. بیشتر و بیشتر مردم در انتظار پاسخ ها و راه حل های مربوط به مشکلات زمان ما ، به ویژه در سطح جهانی هستند: "بررسی ها نشان می دهد در حالی که انتقاد فزاینده ای از سازمان های بین المللی مانند اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد وجود دارد ، در حالی که در همان زمان آنها اهمیت فزاینده ای پیدا می کنند." ،

دولت جهانی و دموکراسی جهانی

چند سالی است که این جهانی سازی سیاسی باعث تقویت گفتمان دانشگاهی در مورد چگونگی دموکراسی های ما در حوزه های بی ثبات قدرت می شود. آیا جهانی سازی دموکراسی برای دموکراتیک کردن جهانی شدن ضروری است؟ یورگن نایر ، استاد سیاست بین الملل در دانشگاه اروپا Viadrina و نویسنده کتاب "دموکراسی جهانی" می گوید: "نه کاملاً". وی گفت: "مطمئناً درست است كه ساختارهای سیاسی دموكراسی امروز باید از دولت ملت جدا كنند. با این حال ، این به معنای کشور جهان دموکراتیک نیست. "بلکه به گفته پروفسور نایر ، باید برای گفتمان فراگیر طراحی شده بین جوامع دموکراتیک تلاش کرد.

ماتیاس کوئنیگ-آرشیبیگی ، استاد دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی لندن ، همچنین درباره دولت جهانی هشدار می دهد. زیرا این امر به راحتی می تواند به یک "استبداد جهانی" تبدیل شود یا خود را به عنوان ابزاری در دست برخی دولتهای قدرتمند بیابد.
یان آارت شولت ، دانشمند علوم سیاسی از دانشگاه وارویک ، دو تئوری غالب را برای ایجاد یک دموکراسی جهانی مشخص می کند: یکی از آنها چند جانبه بودن. فرض بر این است که دمکراسی جهانی به بهترین وجه می تواند از طریق همکاری چند جانبه بین دولت های ملت دموکراتیک توسعه یابد. رویکرد دوم جهان بینی است. این هدف با هدف بالا بردن نهادهای دموکراتیک کشور (غربی) ملی (بورژوازی ، پارلمان ، دولت و غیره) به سطح جهانی و یا تکثیر آنها در آنجا انجام می شود.

پارلمان جهانی دموکراتیک

با این حال ، گفتمان درباره دموکراسی جهانی فقط در حوزه های دانشگاهی صورت نمی گیرد. ابتکار عمل "دموکراسی بدون مرز" (سابقا: کمیته یک سازمان ملل متحد دموکراتیک) ، حدود نمایندگان 1.500 و بیش از بیش از سازمان های غیردولتی 250 در سراسر جهان به این عضویت پیوستند. و او (طبق گفته های خودش) از حمایت پارلمان اروپا ، پارلمان پان آفریقا و پارلمان آمریکای لاتین برخوردار است.
از زمان 2003 ، این ابتکار عمل برای یک پارلمان جهانی به عنوان مجمع پارلمانی سازمان ملل متحد (UNPA) تشکیل شده است. آندریاس بومل ، بنیانگذار و هماهنگ كننده یك برنامه UNPA می گوید: "پارلمان جهانی كه به همه اعضای جامعه جهانی - و این همه انسان ها - می توانند در تصمیم گیری های دارای اهمیت جهانی مشاركت كنند." نقطه شروع این واقعیت است که مجالس ملی امروز به سادگی با بسیاری از چالش ها روبرو نیستند. برای آندریاس بومل و همرزمانش Jo Leinen ، پارلمان جهانی می تواند به صورت مرحله ای ساخته شود: در ابتدا ، ایالت ها می توانستند انتخاب کنند که اعضای UNPA آنها از مجالس ملی یا منطقه ای باشد یا مستقیماً انتخاب می شوند. UNPA در ابتدا به عنوان یک نهاد مشاوره عمل می کند. با افزایش مشروعیت دموکراتیک آنها ، به تدریج حقوق و شایستگی های آنها توسعه می یابد. در دراز مدت ، این مجمع می تواند به پارلمان جهانی واقعی تبدیل شود.

دولت جهانی و دموکراسی جهانی
هرچه آرمانشهر امروز یک ایده دموکراسی جهانی به نظر برسد ، این دیدگاه بسیار قدیمی است. یکی از برجسته ترین نمایندگان یک "فدرالیسم جهانی" ، ایممانوئل کانت است که در کتاب منتشر شده 1795 خود با عنوان "به صلح ابدی" با ایده جمهوری جهانی دست به دست هم داد. در آن ، كشورهاي آزاد به "جمهوري جمهوري ها" بدل مي شوند. با این وجود ، وی به شدت علیه انحلال خود جمهوری های خاص هشدار داد ، زیرا این راه را برای "استبداد بی روح" هموار می کند.

عکس / ویدئو: شاتر.