هلموت ملزر
رسوایی های سیاسی ، نفوذ قوه قضائیه ، رسانه های غیرمسئول ، پایداری نادیده گرفته شده - فهرست شکایات طولانی است. و منجر به این واقعیت شد که اعتماد به موسسات حامی دولت همچنان رو به افول است.
آیا اصل اعتماد در ترافیک جاده ای را می دانید؟ دقیقاً ، می گوید که اساساً می توانید به رفتار صحیح سایر کاربران جاده اعتماد کنید. اما اگر یکی از ضروری ترین نهادها باشد در Gesellschaft دیگر نمی توان اعتماد کرد؟
بحران اعتماد حتی قبل از کرونا
اعتماد ، اعتقاد ذهنی به درستی ، درستی عمل ، بینش و اظهارات یا صداقت افراد را توصیف می کند. در برخی موارد هیچ چیزی بدون اعتماد کار نمی کند.
همه گیری کرونا نشان می دهد: نه تنها اتریشی ها در مورد واکسیناسیون کرونا برای مدت طولانی دچار اختلاف نظر شده اند ، حتی قبل از آن نیز در مسائل سیاسی دوقطبی شدید وجود داشت. شش سال پیش ، فقط 16 درصد از شهروندان اتحادیه اروپا (اتریش: 26 ، نظرسنجی کمیسیون اتحادیه اروپا) هنوز به احزاب سیاسی اعتماد داشتند. شاخص اطمینان APA و OGM در سال 2021 در پایین ترین حد خود در بحران اعتماد قرار دارد: در میان معتمدترین سیاستمداران ، الکساندر وان در بلن ، رئیس جمهور فدرال با 43 درصد ضعیف ، و پس از آن کورز (20 درصد) و آلما زادیچ (16 درصد) نظرسنجی غیر نماینده ای از خوانندگان Option در موسسات داخلی نیز بی اعتمادی زیادی به سیاستمداران به طور کلی (86 درصد) ، دولت (71 درصد) ، رسانه ها (77 درصد) و تجارت (79 درصد) نشان داد. اما نظرسنجی ها باید با احتیاط انجام شود ، به ویژه در زمان کرونا.
شادی و پیشرفت
با این وجود ، شرایط در کشورهای دیگر ، مانند دانمارک متفاوت است: بیش از یک نفر (55,7 درصد) به دولت خود اعتماد دارند. سالهاست که دانمارکی ها در راس گزارش جهانی شادی سازمان ملل قرار دارند شاخص پیشرفت اجتماعیبه چرا کریستین بیورنسکف از دانشگاه آرهوس توضیح می دهد: "دانمارک و نروژ کشورهایی هستند که مردم بیشترین اعتماد را به دیگران دارند." بقیه جهان تنها 70 درصد است.
این امر می تواند دو دلیل اصلی داشته باشد: قطعاً "رفتار رفتاری یانته" نقشی ایفا می کند که به عنوان یک اصل ، حیا و خویشتن داری را می طلبد. گفتن اینکه می توانید بیشتر از دیگران انجام دهید یا بهتر باشید در دانمارک مورد انتقاد قرار نمی گیرد. و دوم ، بیورنسکوف توضیح می دهد: "اعتماد چیزی است که از بدو تولد یاد می گیرید ، یک سنت فرهنگی است." قوانین به وضوح تدوین و رعایت می شوند ، دولت به خوبی و شفاف کار می کند ، فساد نادر است. فرض بر این است که همه درست عمل می کنند.
به نظر می رسد از نظر اتریشی بهشت است. با این حال ، اگر شاخص هایی را که قبلاً ذکر شد باور کنید ، اتریش به طور متوسط بد عمل نمی کند - حتی اگر مقادیر اساسی تا حدودی چند سال پیش باشد. آیا ما یک قوم آلپ پر از بی اعتمادی هستیم؟
نقش جامعه مدنی
"ما در دورانی زندگی می کنیم که اعتماد از همه ارزها ارزشمندتر است. اینگرید سرینات ، دبیرکل سابق اتحادیه جهانی برای مشارکت مدنی گفت: جامعه مدنی بیش از دولتها ، نمایندگان تجارت و رسانه ها مورد اعتماد است. CIVICUSبه سازمان های بین المللی به طور فزاینده ای این واقعیت را در نظر می گیرند. به عنوان مثال ، مجمع جهانی اقتصاد در گزارش خود درباره آینده جامعه مدنی می نویسد: "اهمیت و تأثیر جامعه مدنی در حال افزایش است و باید برای بازگرداندن اعتماد ارتقا یابد. [...] جامعه مدنی دیگر نباید به عنوان "بخش سوم" تلقی شود ، بلکه باید به عنوان چسبی که حوزه های عمومی و خصوصی را در کنار هم نگه می دارد "تلقی شود."
کمیته وزیران شورای اروپا در توصیه خود "سهم اساسی سازمانهای غیردولتی در توسعه و اجرای دموکراسی و حقوق بشر ، به ویژه با ارتقای آگاهی عمومی ، مشارکت در زندگی عمومی و اطمینان از شفافیت" را تشخیص داده است. و پاسخگویی بین مقامات ". گروه مشاوره عالی اروپایی BEPA همچنین نقش کلیدی را در مشارکت جامعه مدنی برای آینده اروپا قائل است: "این دیگر در مورد مشورت یا بحث با شهروندان و جامعه مدنی نیست. امروز در مورد اعطای حق به شهروندان برای کمک به شکل گیری تصمیمات اتحادیه اروپا ، به آنها این فرصت را می دهد تا سیاست و دولت را پاسخگو بدانند. "
عامل شفافیت
در سالهای اخیر حداقل گامی در جهت شفافیت برداشته شده است. ما مدتهاست در دنیایی زندگی می کنیم که تقریباً هیچ چیز پنهان نمی ماند. سوالی که باقی می ماند این است که آیا شفافیت در واقع اعتماد ایجاد می کند یا خیر. برخی نشانه ها وجود دارد که این امر در ابتدا باعث بی اعتمادی می شود. توبی مندل ، مدیرعامل مرکز حقوق و دموکراسی این را چنین توضیح می دهد: "از یک سو ، شفافیت اطلاعات فزاینده ای را در مورد نارضایتی های عمومی آشکار می کند ، که در ابتدا باعث شک و تردید در بین مردم می شود. از سوی دیگر ، قوانین خوب (شفافیت) به طور خودکار به فرهنگ و عملکرد سیاسی شفاف دلالت نمی کند. "
سیاستمداران مدتهاست واکنش نشان داده اند: هنر گفتن هیچ چیز بیشتر پرورش نمی یابد ، تصمیمات سیاسی خارج از بدنه های سیاسی (شفاف) گرفته می شود.
در حقیقت ، اکنون صداهای بیشماری برای هشدار در مورد عوارض جانبی ناخواسته مانترا شفاف منتشر شده است. دانشمند علوم سیاسی ایوان کراستف ، همکار دائم در انستیتوی علوم بشریت (IMF) در وین ، حتی از "شیدایی شفافیت" سخن می گوید و خاطرنشان می کند که "دوش گرفتن افراد با اطلاعات وسیله ای امتحان شده و آزمایش شده برای نگه داشتن آنها در جهل است". او همچنین این خطر را می بیند که "تزریق مقادیر زیادی از اطلاعات به مباحث عمومی فقط باعث می شود که آنها بیشتر درگیر شوند و تمرکز را از صلاحیت اخلاقی شهروندان به تخصص خود در یک یا حوزه سیاست دیگر سوق دهند."
از دیدگاه استاد فلسفه بیونگ چول هان ، شفافیت و اعتماد نمی تواند آشتی یابد ، زیرا "اعتماد فقط در حالت بین دانش و غیر دانش امکان پذیر است. اعتماد به نفس به معنای ایجاد رابطه مثبت با یکدیگر علی رغم اینکه یکدیگر را نمی شناسیم. [...] در جایی که شفافیت حاکم است ، جایی برای اعتماد وجود ندارد. به جای "شفافیت ایجاد اعتماد می کند" ، در واقع باید به این معنا باشد: "شفافیت باعث ایجاد اعتماد می شود" ".
بی اعتمادی به عنوان هسته اصلی دموکراسی
برای ولادیمیر گلیگوروف ، فیلسوف و اقتصاددان موسسه وین برای مطالعات اقتصادی بین المللی (wiiw) ، دموکراسی ها اساساً مبتنی بر بی اعتمادی است: "استبداد یا اشرافی مبتنی بر اعتماد است - در خودمختاری شاه ، یا شخصیت نجیب اشرافیان. با این حال ، حکم تاریخی به گونه ای است که از این اعتماد سوء استفاده شد. و این چنین است که سیستم دولتهای منتخب موقت ، پدید آمد که ما آن را دموکراسی می نامیم. "
شاید در این زمینه باید یک اصل اساسی دموکراسی ما را به یاد آورد: اصل "کنترل و تعادل". کنترل متقابل ارگانهای قانون اساسی ایالت از یک سو ، و شهروندان در مقابل دولت خود از سوی دیگر-به عنوان مثال از طریق امکان رأی دادن به آنها. بدون این اصل دموکراتیک ، که از دوران باستان به عصر روشنگری در قانون اساسی غرب راه یافته است ، تفکیک قوا نمی تواند کار کند. بنابراین بی اعتمادی زنده برای دموکراسی بیگانه نیست ، بلکه مهر کیفیت است. اما دموکراسی همچنین می خواهد بیشتر توسعه یابد. و عدم اعتماد باید عواقبی داشته باشد.
عکس / ویدئو: شاتر.
