Gery Seidl
Waar zijn de stille nuances gebleven in onze samenleving? Eigenlijk neem ik aan dat ze er zijn, maar ze zijn echt niet meer indrukwekkend. De druk die elk individu voelt, wordt er niet minder op. Zelfs een korte massage of de ene of de andere yogales laat je maar even vluchten van de wereld die steeds sneller lijkt te lopen. In gezinnen moeten beide ouders gaan werken - als beide ouders nog bestaan - om de norm te behouden. Politici proberen eenvoudige antwoorden te geven op vragen die niet zijn gesteld en zijn allang uit het oog verloren waar het werkelijk om gaat en waar het over zou moeten gaan. Degenen die luider zijn, winnen stemmen, gesteund door kranten, die de krant vaak niet waard zijn en onze kinderen moeten mee.
"Degenen die luider zijn, krijgen stemmen, ondersteund door kranten die het papier vaak niet waard zijn, en onze kinderen moeten mee."
Het is mij duidelijk dat, naast mijn natuurlijk subjectieve momentopname, er ook totaal verschillende, aanzienlijk aangenamer korte beschrijvingen zijn, maar ik denk dat ik het grootste deel kan beschrijven. De rest is de minderheid. Dat zijn degenen die nog kunnen worden geoordeeld, degenen die zijn veroordeeld, of degenen die er alleen voor zichzelf naar op zoek zijn
om haar eigen weg te vinden.
Ik ben niet bang dat we deze toestand nog wel tien jaar zullen kunnen volhouden, maar we moeten niet bang zijn voor de vragen van onze kinderen wanneer ze vragen stellen over onze bijdrage aan een betere wereld. Op onze bijdrage aan gelijke kansen. Voor het begrijpen van waarden op basis van moreel waardevolle principes. Om angst en paniekverspreiding te verminderen. Om te laten zien wat goed gaat en hoeveel helden er in onze maatschappij zijn die niet opletten.
"Sla alsjeblieft je tandenborstel niet in de ogen en giet het warme café niet in je oor."
Ik denk dat het de verkeerde manier is om jezelf constant op het laatste te oriënteren. Wanneer ik de metro binnenkom en de aankondiging: "Let op de kloof tussen de deur en het platform" gesoniceerd, dan pauzeer ik even en vraag ik me af waar we heen willen? Ten eerste zou ik niet naar het platform zijn gekomen als ik nog niet eerder was gewaardeerd. 10.000 besteedde aandacht aan andere dingen, van: "Sla alsjeblieft je tandenborstel niet in de ogen of giet het warme café in je oor" tot "let op het rode verkeerslicht, het kan je leven verlengen." Waar begint het? en waar stopt het?
Vanzelfsprekend, zodra een voorbijganger tussen de kleding en het platform was gepakt, wat de wetgever ertoe aanzette om een wetswijziging uit te vaardigen, moet voortaan zowel visueel als akoestisch worden opgemerkt, ga alsjeblieft niet de kloof in. Omdat ons respect voor kinderen, ouderen en zieken niet langer vanzelfsprekend is, wordt er ook op gewezen dat u hen moet verlaten als u er een heeft. Eindeloos, ik en elke andere attente persoon zou hier een voorbeeld kunnen geven.
Dus we zijn op zoek naar het meest ongemakkelijke en onbeleefde, en de staat heeft zichzelf ten doel gesteld om het zo goed mogelijk te begeleiden door middel van een levensbedreigend leven. Een fenomeen. Elk land heeft zijn eigen wetgeving binnen de EU en zorgt zo voor zijn schapen.
Het is al lang niet meer aan te nemen dat de mens fundamenteel verantwoordelijk is voor zichzelf en dat hij puur evolutionair is in het vermogen om één en één samen te tellen en zo zijn acties te weerspiegelen. We gaan er niet langer van uit dat we de ander niet willen schaden, dat we het belastingkantoor niet bedriegen en dat we sowieso geen overeengekomen betalingen aan leveranciers willen doen. Waarom is dat? Waar ging de handdruk naartoe? Heeft een voedselketen feitelijk gezond verstand voor zichzelf?
"Het gewas dat we oogsten is altijd het resultaat van een gewas. Dat de generatie daarna vaak verschroeide aarde vindt, is wreed, maar de gang van zaken. '
De oogst die we oogsten is altijd het resultaat van een zaadje. Dat de generatie daarna vaak verschroeide aarde vindt, is wreed, maar de gang van zaken. Laten we opnieuw tussen de regels leren lezen. Laten we het vragen. Geen enkele partij kan de wereld uitleggen in een tweeregelige reeks, zelfs als het zo luid probeert, omdat er zoveel waarheden zijn als er mensen zijn.
Wat het geloof betreft, moet ik helaas zeggen: "Hij gelooft gewoon". Niet meer, maar niet minder. Laten we opnieuw zoeken naar de kleuren tussen zwart en wit.
Groot-Brittannië uit de EU of niet? Trump of Clinton? Hofer of Van der Bellen?
Er zijn geen nuances meer die vaak twee mogelijkheden onderscheiden. Er zijn twee wereldbeelden en de kloof tussen hen wordt groter, helaas met steeds meer beslissingen. Arm of rijk? Verbrand of overstroomd?
Laten we onze armen uitstrekken en de opening dichten. Laten we de zachte tonen nog eens horen. Laten we nog eens kijken hoe kleurrijk onze wereld is. We hebben deze ene wereld voor één leven! Dat staat vast. De rest - iedereen moet voor zichzelf geloven.
Foto / Video: Gary Milano.
