Een droom - een zee zonder afval

Het was de dag voor oudejaarsavond, althans in mijn droom. Iedereen keek uit naar 2020, sommigen werden gevierd, sommigen leden. Er waren genoeg voornemens. Ook vorig jaar. Maar iets in daden omzetten was iets heel anders. Afgezien van het dreigende lawaai van het ontelbare vuurwerk, was het voor mij, de perfectionist en dierenliefhebber Adan, die op doordeweekse dagen als vandaag de trein van Jacksonville naar Wilmington moest nemen, een dag als elke andere van het jaar. In plaats van ergens op kantoor te werken, vond ik het verstandiger om iets voor de dieren in de zee te doen door de oceaan van al het vuil te ontdoen. Vele jaren geleden besloot ik te gaan werken in een organisatie die zich inzet voor het behoud van de oceaan. Mijn voorkeur voor de oceaan kwam voort uit het feit dat ik een professionele surfer ben en er alles aan wil doen om de sport te behouden waar ik het meest van houd. Op sommige stranden in mijn stad is het niet meer mogelijk om te surfen, laat staan ​​erop te liggen, omdat ze zo vuil zijn dat je geen vierkante meter zand kunt zien. Ik wilde zoiets voorkomen, dus besloot ik ertegen te vechten.

Ik keek uit naar vandaag. Ik mocht de enige, maar veelbelovende, boot van de organisatie meenemen naar zee en daar het afval ophalen. Meestal ruim ik het afval op het strand op, maar vandaag kreeg ik de kans om de oceaan uit het vuilnis te halen. Mijn collega's en ik probeerden met een enorm net hopen afval op te ruimen. Met succes. Na een tijdje zat de eens lege container tot de rand vol. De dag had niet beter kunnen verlopen, dacht ik bij mezelf, want net als mijn collega's kreeg ik na de opdracht een vrije dag. Oudejaarsavond naderde. Ik was erg blij dat ik een vrije dag had, maar ik wist heel goed dat oudejaarsavond niet alleen maar om feesten, drinken en plezier ging. Het vuurwerk maakte niet alleen veel lawaai, maar liet ook een hoop afval achter, zowel op het strand als bij de zee. Maar anderen moeten ervoor betalen, namelijk de dieren in de oceaan.

7 uur na oudejaarsavond had ik weer dienst. Ik was helemaal moe omdat ik niet genoeg kon slapen. Hoe dan, alleen omdat oudejaarsavond voorbij was, betekende niet dat mensen stopten met het aansteken van hun vuurwerk. Zelfs nu aan de oceaan, ver weg van de stad, kon je het exploderende vuurwerk horen.

Na een tijdje kwam er langzaam een ​​einde aan de rel, net als aan mijn werkdag. Een halve meter meer afval komt uit de container dan er in past. Een vermoeiende, maar toch geslaagde dag, dacht ik bij mezelf. Op de terugweg zag ik iets vreemds in het water. Het leek niet op vuilnis of wrakstukken. Met een gefundeerde gok en veel moed besloot ik om te kijken wat het was. Ik ontdekte een dolfijn, gevangen in houten stokken achter elkaar, zodat hij zijn bek niet kon openen, laat staan ​​onder water duiken. Zijn rechtervin zat vast in een klein net en hij kon het niet meer goed bewegen. Meteen en zonder veel gepraat, greep ik het lichaam van de dolfijn om het te bevrijden. Zoals altijd had ik voor het geval dat mijn zakmes bij me was, en daarmee bevrijdde ik de dolfijn van al het afval en het net en liet ik hem vrij. Mijn collega's keken met wijd open ogen en enthousiaste ogen toe. De dolfijn sprong vrolijk in het rond en verdween langzaam zingend voor de horizon.

Aan het eind van de dag waren mijn vrienden en ik blij dat we weer iets goeds hadden gedaan voor de oceaan en zijn dieren. 'S Avonds naar bed gaan met het gevoel iets goeds voor deze planeet te hebben gedaan, was onbeschrijfelijk mooi. De volgende ochtend ging mijn wekker luider dan ooit. Mijn moeder riep: “Lukas! Ontbijt is klaar. Schiet op, de school begint om 7 uur. ”Ik maakte me klaar en pas toen ik mijn vrienden op school ontmoette, besefte ik dat het allemaal maar een droom was die misschien werkelijkheid had moeten worden. Want zoals het er nu uitziet, lijken mensen tot nu toe niet te hebben begrepen dat de oceaan geen plaats heeft voor afval en het egoïsme van mensen.

Foto / Video: Shutterstock.