Mitos "pertumbuhan hijau"

Oleh Martin Auer

Lima puluh tahun yang lalu, buku terobosan The Limits to Growth, yang ditugaskan oleh Kelab Rom dan dihasilkan di Massachusetts Institute of Technology (MIT), telah diterbitkan. Penulis utama ialah Donella dan Dennis Meadows. Kajian mereka adalah berdasarkan simulasi komputer yang mencipta semula hubungan antara lima trend global: perindustrian, pertumbuhan populasi, kekurangan zat makanan, kehabisan sumber semula jadi dan kemusnahan habitat. Hasilnya ialah: "Jika peningkatan semasa dalam populasi dunia, perindustrian, pencemaran, pengeluaran makanan dan eksploitasi sumber semula jadi berterusan tidak berubah, had mutlak pertumbuhan di bumi akan dicapai dalam tempoh seratus tahun akan datang."1

Buku itu, menurut Donella Meadows, "tidak ditulis untuk menubuatkan azab, tetapi untuk mencabar orang ramai untuk mencari cara hidup yang selaras dengan undang-undang planet ini."2

Walaupun hari ini terdapat banyak persetujuan bahawa aktiviti manusia mempunyai kesan yang tidak dapat dipulihkan ke atas alam sekitar, seperti yang ditulis oleh jurnal Nature dalam terbitan terbarunya.3, penyelidik berpecah tentang penyelesaian yang mungkin, terutamanya sama ada perlu untuk mengehadkan pertumbuhan ekonomi atau sama ada "pertumbuhan hijau" adalah mungkin.

“Pertumbuhan hijau” bermaksud pengeluaran ekonomi meningkat manakala penggunaan sumber berkurangan. Penggunaan sumber boleh bermaksud penggunaan bahan api fosil atau penggunaan tenaga secara umum atau penggunaan bahan mentah tertentu. Perkara yang paling penting tentunya adalah penggunaan bajet karbon yang tinggal, penggunaan tanah, kehilangan biodiversiti, penggunaan air bersih, pembajaan tanah dan air yang berlebihan dengan nitrogen dan fosforus, pengasidan lautan dan pencemaran alam sekitar dengan plastik dan produk kimia lain.

Mengurangkan pertumbuhan ekonomi daripada penggunaan sumber

Konsep "menyahgandingkan" pertumbuhan ekonomi daripada penggunaan sumber adalah penting untuk perbincangan. Jika penggunaan sumber meningkat pada kadar yang sama seperti output ekonomi, maka pertumbuhan ekonomi dan penggunaan sumber dikaitkan. Apabila penggunaan sumber meningkat lebih perlahan daripada keluaran ekonomi, seseorang bercakap tentang "penyahgandingan relatif". Hanya jika penggunaan sumber berkurangan, manakala pengeluaran ekonomi meningkat, seseorang bolehmutlak decoupling", dan barulah seseorang boleh bercakap tentang "pertumbuhan hijau". Tetapi hanya jika penggunaan sumber berkurangan ke tahap yang diperlukan untuk mencapai matlamat iklim dan biodiversiti, menurut Johan Rockström Pusat Ketahanan Stockholm dibenarkan oleh "sebenar pertumbuhan hijau"4 untuk bercakap.

Rockstrom memperkenalkan konsep sempadan planet5 dibangunkan bersama percaya bahawa ekonomi negara boleh berkembang manakala pelepasan gas rumah hijau mereka jatuh. Memandangkan suaranya mempunyai kelebihan di peringkat antarabangsa, kami akan menerangkan secara terperinci tentang tesisnya di sini. Beliau merujuk kepada kejayaan negara-negara Nordik dalam mengurangkan pelepasan gas rumah hijau mereka. Dalam artikel yang dikarang bersama Per Espen Stoknes6 dari 2018 beliau membangunkan definisi "pertumbuhan hijau sebenar". Dalam model mereka, Rockström dan Stoknes hanya merujuk kepada perubahan iklim kerana terdapat parameter yang diketahui untuk ini. Dalam kes khusus ini, ia adalah mengenai hubungan antara pelepasan CO2 dan nilai tambah. Agar pelepasan berkurangan manakala nilai tambah meningkat, nilai tambah bagi setiap tan CO2 mesti meningkat. Penulis menganggap bahawa pengurangan tahunan dalam pelepasan CO2 sebanyak 2015% dari 2 adalah perlu untuk mencapai matlamat pemanasan di bawah 2°C. Mereka juga menganggap peningkatan purata dalam keluaran ekonomi global (KDNK global atau Keluaran Dalam Negara Kasar) sebanyak 3% setiap tahun. Daripada ini mereka menyimpulkan bahawa nilai tambah bagi setiap tan pelepasan CO2 mesti meningkat sebanyak 5% setahun agar "pertumbuhan hijau sebenar" wujud7. Mereka menggambarkan 5% ini sebagai andaian minimum dan optimistik.

Dalam langkah seterusnya, mereka meneliti sama ada peningkatan dalam produktiviti karbon (iaitu nilai ditambah bagi setiap pelepasan CO2) sebenarnya telah dicapai di mana-mana sahaja, dan mendapati bahawa Sweden, Finland dan Denmark sebenarnya mempunyai peningkatan tahunan dalam produktiviti karbon dalam tempoh tersebut. 2003-2014 5,7%, 5,5% akan mencapai 5,0%. Daripada ini mereka membuat kesimpulan bahawa "pertumbuhan hijau sebenar" adalah mungkin dan boleh dikenal pasti secara empirik. Mereka menganggap kemungkinan situasi menang-menang ini, yang membolehkan kedua-dua perlindungan iklim dan pertumbuhan, adalah penting untuk penerimaan politik perlindungan iklim dan kemampanan. Malah, "pertumbuhan hijau" adalah sasaran bagi banyak pembuat dasar di EU, PBB dan di seluruh dunia.

Dalam kajian 20218 Tilsted et al. sumbangan Stoknes dan Rockström. Di atas semua itu, mereka mengkritik fakta bahawa Stoknes dan Rockström telah menggunakan pelepasan wilayah berasaskan pengeluaran, iaitu pelepasan yang dijana di negara itu sendiri. Pelepasan ini tidak termasuk pelepasan daripada perkapalan antarabangsa dan lalu lintas udara. Jika pelepasan ini dimasukkan dalam pengiraan, keputusan untuk Denmark, contohnya, berubah dengan ketara. Maersk, syarikat kapal kontena terbesar di dunia, berpangkalan di Denmark. Oleh kerana nilai tambahnya termasuk dalam KDNK Denmark, pelepasannya juga mesti disertakan. Walau bagaimanapun, dengan ini, kemajuan Denmark dalam pembangunan produktiviti karbon hilang hampir sepenuhnya dan hampir tiada lagi penyahgandingan mutlak.

Jika seseorang menggunakan berasaskan penggunaan dan bukannya pelepasan berasaskan pengeluaran, gambar akan berubah lebih banyak lagi. Pelepasan berasaskan penggunaan ialah yang dijana oleh pengilangan barangan yang digunakan di negara ini, tidak kira di bahagian dunia mana ia dihasilkan. Dalam pengiraan ini, semua negara Nordic tidak mencapai peningkatan tahunan 5% dalam produktiviti karbon yang diperlukan untuk 'pertumbuhan hijau sebenar'.

Satu lagi kritikan ialah Soknes dan Rockström telah menggunakan sasaran 2°C. Memandangkan risiko pemanasan 2°C jauh lebih besar daripada 1,5°C, sasaran ini harus digunakan sebagai penanda aras untuk pengurangan pelepasan yang mencukupi.

Tujuh Halangan kepada Pertumbuhan Hijau

Pada 2019, NGO European Environment Bureau menerbitkan kajian "Decoupling Debunked"9 (“Decoupling Unmasked”) oleh Timothée Parrique dan enam saintis lain. Dalam dekad yang lalu, penulis mencatat, "pertumbuhan hijau" telah menguasai strategi ekonomi di PBB, EU dan banyak negara lain. Strategi ini adalah berdasarkan andaian yang salah bahawa penyahgandingan yang mencukupi boleh dicapai melalui kecekapan tenaga yang dipertingkatkan sahaja, tanpa mengehadkan pengeluaran dan penggunaan barangan ekonomi. Tiada bukti empirikal bahawa penyahgandingan telah dicapai di mana-mana sahaja yang mencukupi untuk mengelakkan kerosakan alam sekitar, dan nampaknya sangat tidak mungkin penyahgandingan sedemikian akan dapat dilakukan pada masa hadapan.

Penulis menyatakan bahawa strategi politik sedia ada untuk meningkatkan kecekapan tenaga semestinya perlu dilengkapkan dengan langkah-langkah ke arah kecukupan.10 perlu ditambah. Apa yang dimaksudkan dengan ini ialah pengeluaran dan penggunaan di negara-negara kaya harus dikurangkan ke tahap yang mencukupi, mencukupi, tahap di mana kehidupan yang baik mungkin dalam had planet.

Dalam konteks ini, penulis memetik kajian "Ketaksamaan karbon global" oleh Hubacek et al. (2017)11: Matlamat Pembangunan Lestari (SDG) PBB yang pertama ialah pembasmian kemiskinan. Pada 2017, separuh daripada manusia hidup dengan kurang daripada $3 sehari. Kumpulan pendapatan ini menyebabkan hanya 15 peratus daripada pelepasan gas rumah hijau global. Satu perempat daripada manusia hidup dengan sekitar $3 hingga $8 sehari dan menyebabkan 23 peratus daripada pelepasan. Oleh itu, jejak CO2 mereka bagi setiap orang adalah kira-kira tiga kali lebih tinggi daripada kumpulan berpendapatan terendah. Jadi jika pendapatan terendah ingin dinaikkan ke tahap yang lebih tinggi seterusnya menjelang 2050, itu sahaja (dengan kecekapan tenaga yang sama) akan menggunakan 66 peratus daripada bajet CO2 yang tersedia untuk sasaran 2°C. Jejak karbon 2 peratus teratas dengan lebih daripada $10 sehari adalah lebih daripada 23 kali ganda daripada yang termiskin. (Lihat juga siaran dalam Celsius: Orang kaya dan iklim.)

Menurut pasukan Parrique, ini menghasilkan kewajipan moral yang jelas bagi negara-negara yang setakat ini mendapat manfaat paling banyak daripada pencemaran CO2 atmosfera untuk mengurangkan pelepasan mereka secara radikal untuk memberi negara-negara di Selatan Global kelonggaran yang diperlukan untuk pembangunan.

Secara terperinci, penulis menyatakan bahawa penyahgandingan yang mencukupi tidak dapat ditentukan dalam bidang penggunaan bahan, penggunaan tenaga, penggunaan tanah, penggunaan air, pelepasan gas rumah hijau, pencemaran air atau kehilangan biodiversiti. Dalam kebanyakan kes, penyahgandingan adalah relatif. Sekiranya terdapat penyahgandingan mutlak, maka hanya dalam tempoh masa yang singkat dan secara tempatan.

Penulis menyebut beberapa sebab yang menghalang penyahgandingan:

1. Meningkatkan perbelanjaan tenaga: Apabila sumber tertentu diekstrak (bukan hanya bahan api fosil, tetapi juga, sebagai contoh, bijih), ia mula-mula diekstrak dari tempat yang mungkin dengan kos terendah dan penggunaan tenaga. Lebih banyak sumber yang telah digunakan, lebih sukar, mahal dan intensif tenaga untuk mengeksploitasi deposit baru, seperti pasir tar dan syal minyak. Malah arang batu yang paling berharga, antrasit, telah hampir habis, dan hari ini arang batu yang lebih rendah sedang dilombong. Pada tahun 1930, bijih tembaga dengan kepekatan tembaga sebanyak 1,8% telah dilombong, hari ini kepekatannya ialah 0,5%. Untuk mengekstrak bahan, tiga kali lebih banyak bahan perlu dipindahkan hari ini berbanding 100 tahun dahulu. 1 kWj tenaga boleh diperbaharui menggunakan 10 kali lebih banyak logam daripada XNUMX kWj tenaga fosil.
2. Kesan Pantulan: Penambahbaikan dalam kecekapan tenaga selalunya mengakibatkan sebahagian atau semua penjimatan diimbangi di tempat lain. Contohnya, jika kereta yang lebih jimat digunakan lebih kerap atau jika penjimatan daripada kos tenaga yang lebih rendah dilaburkan dalam penerbangan. Terdapat juga kesan struktur. Sebagai contoh, enjin pembakaran dalaman yang lebih menjimatkan boleh bermakna sistem pengangkutan berat kereta menjadi berakar dan alternatif yang lebih mampan seperti berbasikal dan berjalan kaki tidak digunakan. Dalam industri, pembelian mesin yang lebih cekap adalah insentif untuk meningkatkan pengeluaran.
3. anjakan masalah: Penyelesaian teknikal kepada masalah alam sekitar boleh menimbulkan masalah baharu atau memburukkan lagi masalah sedia ada. Kereta persendirian elektrik meningkatkan tekanan ke atas deposit litium, kobalt dan tembaga. Ini boleh memburukkan lagi masalah sosial yang berkaitan dengan pengekstrakan bahan mentah ini. Pengekstrakan nadir bumi menyebabkan kerosakan alam sekitar yang serius. Biofuel atau biojisim untuk penghasilan tenaga mempunyai kesan negatif terhadap penggunaan tanah. Kuasa hidro boleh membawa kepada pelepasan metana apabila pengumpulan enap cemar di belakang empangan menggalakkan pertumbuhan alga. Contoh yang jelas tentang peralihan masalah adalah ini: Dunia telah dapat memisahkan pertumbuhan ekonomi daripada pencemaran najis kuda dan penggunaan lemak ikan paus - tetapi hanya dengan menggantikannya dengan jenis penggunaan semula jadi yang lain.
4. Kesan ekonomi perkhidmatan sering dipandang remeh: Ekonomi perkhidmatan hanya boleh wujud berdasarkan ekonomi material, bukan tanpanya. Produk tidak ketara memerlukan infrastruktur fizikal. Perisian memerlukan perkakasan. Rumah urut memerlukan bilik yang dipanaskan. Mereka yang bekerja dalam sektor perkhidmatan menerima upah yang kemudiannya mereka belanjakan untuk barangan material. Industri pengiklanan dan perkhidmatan kewangan berfungsi untuk merangsang penjualan barangan material. Sudah tentu, kelab yoga, ahli terapi pasangan atau sekolah pendakian boleh mengurangkan tekanan terhadap persekitaran, tetapi itu juga tidak wajib. Industri maklumat dan komunikasi adalah intensif tenaga: Internet sahaja bertanggungjawab untuk 1,5% hingga 2% daripada penggunaan tenaga global. Peralihan kepada ekonomi perkhidmatan hampir selesai di kebanyakan negara OECD. Dan inilah negara yang mempunyai jejak berasaskan penggunaan yang tinggi.
5. Potensi kitar semula adalah terhad: Kadar kitar semula pada masa ini sangat rendah dan hanya meningkat secara perlahan. Kitar semula masih memerlukan pelaburan yang besar dalam tenaga dan bahan mentah tebus guna. Bahan. Bahan merosot dari semasa ke semasa dan mesti diganti dengan yang baru dilombong. Walaupun dengan Fairphone, yang sangat dihargai untuk reka bentuk modularnya, 30% daripada bahan boleh dikitar semula dengan sebaiknya. Logam nadir yang diperlukan untuk menjana dan menyimpan tenaga boleh diperbaharui hanya 2011% dikitar semula pada tahun 1. Adalah jelas bahawa kitar semula yang terbaik tidak dapat meningkatkan bahan. Ekonomi yang berkembang tidak dapat bertahan dengan bahan kitar semula. Bahan dengan kadar kitar semula terbaik ialah keluli. Dengan pertumbuhan tahunan penggunaan keluli sebanyak 2%, rizab bijih besi dunia akan habis sekitar tahun 2139. Kadar kitar semula semasa sebanyak 62% boleh menangguhkan titik itu selama 12 tahun. Jika kadar kitar semula boleh ditingkatkan kepada 90%, itu hanya akan menambah 7 tahun lagi12.
6. Inovasi teknologi tidak mencukupi: Kemajuan teknologi tidak menyasarkan faktor pengeluaran yang penting untuk kelestarian alam sekitar dan tidak membawa kepada inovasi yang mengurangkan tekanan terhadap alam sekitar. Ia tidak berjaya menggantikan teknologi lain yang tidak diingini, dan juga tidak cukup pantas untuk memastikan penyahgandingan yang mencukupi. Kebanyakan kemajuan teknologi bertujuan untuk menjimatkan tenaga kerja dan modal. Walau bagaimanapun, proses inilah yang membawa kepada peningkatan pengeluaran yang semakin meningkat. Sehingga kini, sumber tenaga boleh diperbaharui tidak membawa kepada pengurangan penggunaan bahan api fosil kerana penggunaan tenaga semakin meningkat secara keseluruhan. Boleh diperbaharui hanyalah sumber tenaga tambahan. Bahagian arang batu dalam penggunaan tenaga global telah menurun dari segi peratusan, tetapi penggunaan arang batu mutlak telah meningkat sehingga hari ini. Dalam ekonomi kapitalistik, berorientasikan pertumbuhan, inovasi berlaku di atas segalanya apabila ia membawa keuntungan. Oleh itu, kebanyakan inovasi memacu pertumbuhan.
7. peralihan kos: Beberapa daripada apa yang dipanggil decoupling sebenarnya hanyalah peralihan kerosakan alam sekitar daripada penggunaan tinggi kepada negara penggunaan rendah. Mengambil kira jejak ekologi berasaskan penggunaan memberi gambaran yang kurang cerah dan menimbulkan keraguan tentang kemungkinan penyahgandingan masa hadapan.

Penulis membuat kesimpulan bahawa penyokong "pertumbuhan hijau" mempunyai sedikit atau tiada apa-apa yang meyakinkan untuk mengatakan tentang tujuh perkara yang disenaraikan. Pembuat dasar perlu mengiktiraf hakikat bahawa menangani krisis iklim dan biodiversiti (yang hanya dua daripada beberapa krisis alam sekitar) memerlukan pengurangan pengeluaran dan penggunaan ekonomi di negara terkaya. Ini, mereka menegaskan, bukanlah naratif abstrak. Dalam beberapa dekad kebelakangan ini, pergerakan sosial di Global North telah menganjurkan konsep kecukupan: Peralihan bandar, pergerakan degrowth, kampung eko, Bandar Lambat, ekonomi perpaduan, Ekonomi Baik Bersama adalah contoh. Apa yang dikatakan oleh pergerakan ini ialah: lebih tidak selalu lebih baik, dan cukup adalah banyak. Menurut pengarang kajian itu, tidak perlu untuk memisahkan pertumbuhan ekonomi daripada kerosakan alam sekitar, tetapi untuk memisahkan kemakmuran dan kehidupan yang baik daripada pertumbuhan ekonomi.

DILIHAT: Renate Christ
IMEJ KULIT: Montaj oleh Martin Auer, foto oleh Matthias Boeckel und bluelightpictures melalui Pixabay)

Nota kaki:

1Club of Rome (2000): Had Pertumbuhan. Laporan Kelab Rom mengenai keadaan umat manusia. Stuttgart edisi ke-17: rumah penerbitan Jerman, hlm.17

2https://www.nature.com/articles/d41586-022-00723-1

3ibid

4Stoknes, Per Espen; Rockström, Johan (2018): Mentakrifkan semula pertumbuhan hijau dalam sempadan planet. Dalam: Penyelidikan Tenaga & Sains Sosial 44, ms 41-49. DOI: 10.1016/j.erss.2018.04.030

5Rockstrom, Johan (2010): Sempadan Planet. Dalam: Perspektif Baru Suku Tahun 27 (1), ms 72-74. DOI: 10.1111/j.1540-5842.2010.01142.x.

6ibid.

7Nilai tambah seunit CO2 dipanggil produktiviti karbon, disingkat CAPRO.
CAPRO = KDNK/CO2 → KDNK/CAPRO = CO2.. Jika anda memasukkan 103 untuk KDNK dan 105 untuk CAPRO, hasilnya ialah 2 untuk CO0,98095, iaitu penurunan hampir tepat 2%.

8Tilsted, Joachim Peter; Bjorn, Anders; Majeau-Bettez, Guillaume; Lund, Jens Friis (2021): Perkara perakaunan: Mengkaji semula tuntutan penyahgandingan dan pertumbuhan hijau tulen di negara Nordic. Dalam: Ecological Economics 187, ms 1–9. DOI: 10.1016/j.ecolecon.2021.107101.

9Parrique T, Barth J, Briens F, Kerschner C, Kraus-Polk A, Kuokkanen A, Spangenberg JH (2019): Decoupling-Debunked. Bukti dan hujah menentang pertumbuhan hijau sebagai satu-satunya strategi untuk kemampanan. Brussels: Biro Alam Sekitar Eropah.

10Dari bahasa Inggeris Cukup = cukup.

11Hubacek, Klaus; Baiocchi, Giovanni; Feng, Kuishuang; Muñoz Castillo, Raúl; Sun, Laixiang; Xue, Jinjun (2017): Ketaksamaan karbon global. Dalam: Tenaga. Ecol. persekitaran 2 (6), ms 361-369. DOI: 10.1007/s40974-017-0072-9.

12Grosse, F; Mainguy, G. (2010): Adakah kitar semula "sebahagian daripada penyelesaian"? Peranan kitar semula dalam masyarakat yang semakin berkembang dan dunia sumber terhingga. https://journals.openedition.org/sapiens/906#tocto1n2