გერი სეიდლი
ეს ყოველთვის მომხიბლავს ჩემთვის, თუ როგორ განვითარდა ადამიანი ბოლო ორმოცი თუ ორმოცდაათი ათასი წლის განმავლობაში. რაც ხანძრის არ შეგეშინდა, ამავდროულად მიგვიყვანა იქამდე, რომ შეგვეძლო დეფექტური ორგანოების კლონირება ან რეგულირება. ეს არის მორალურად გამართლებული, სხვა საკითხია. რამდენად შორს შეიძლება ადამიანი ამის გაკეთება? არა მხოლოდ მას სურს თავისი ჰაბიტატის გაფართოება სხვა პლანეტებზე, დარწმუნებული ვარ, რომ არ არსებობს გამოსწორება, რომელიც ვერასდროს შეაჩერებს ჩვენს გამოძიებას.
ამასთან, როდესაც უფრო მეტად დავაკვირდებით ლაბორატორიის მიღმა ჩვენს სახეობებს, ჩვენ ისევ და ისევ ვამჩნევთ ქცევის წესებსა და ნიმუშებს, რომლებიც მოგვიწოდებენ მოკლე დროში დარჩეთ ამ მდგომარეობაში და დახვეწეთ იგი შემდგომ განვითარებამდე.
ერთი შესაძლო წერტილი იქნებოდა ერთად ცხოვრება. თუ ჩვენთვის შეუძლებელია მშვიდობიანი თანაცხოვრება ჩვენს დასახლებულ პლანეტაზე, ჩნდება კითხვა, რამდენად აქვს მას ახალი აზრი ტვირთს თანაცხოვრების ამ იდეებით. გარდა ამისა, გავითვალისწინოთ ყველა არა მზიანი ნამსხვრევები კოსმოსში. არ უნდა გამოვიყენოთ მთელი ენერგია იმ აზრში, რომ აღარ შეგვეძლოს ნაგვის წარმოება, ან მინიმუმ ვერ შევძლოთ მისი ამოღება, ნარჩენების დატოვების გარეშე? არ უნდა იყოს პირველი ხარისხის ამოცანა შეჩერება ჩვენი გლობალური დათბობა და გაწმენდის ოკეანეები? ჩვენს ხალხებს შორის დაყოფის გაცვლა საერთო? პატივისცემა და წესიერება ყოველდღიურ ცხოვრებაში? ნუთუ ეს არ არის განვითარების ისეთი ნაბიჯები, რომლებსაც ისეთივე ყურადღება სჭირდებათ, როგორც ფრენისკენ მარსზე, ან ორივე შესაძლებელია?
”ერთად მცხოვრები ადამიანების მიმართ უპატივცემულობა გიბიძგებთ იმაში, რომ ადამიანები არ განვითარებულან თავიანთი თავდაყირა დგომის შემდეგ.”
ეკონომიკის განვითარება, მათი ექსპლუატაციის დროს, ვინც ვერ დაიცავს საკუთარ თავს და ზოგჯერ თანაცხოვრების სრული დაუმორჩილებლობა, ხშირად ადამიანს სჯერა, რომ ადამიანი არ განვითარებულა მისი თავდაყირა დადგმის დღიდან. რა თქმა უნდა, გვაქვს მობილური ტელეფონები და მანქანები და ა.შ., მადლობა, რომ ამან ხელი არ შეგიშალა, მაგრამ ამ შემთხვევაში ვგულისხმობ ტერიტორიის დაცვას. აშკარად თანდაყოლილი ლტოლვა. იდაყვები.
სად არის სხვაობა, თუ მეზობელს ბირთვული იარაღით ვმუქრები ან მის მუხის კლუბთან ერთად ერთს თავზე ავწევ? განსხვავება შეიძლება დაუყოვნებლივ ნახოთ: ბირთვული იარაღი უფრო მდგრადია და წაშლის ყველა ცხოვრებას. ეს დასტურდება ადამიანის საპირისპირო მიმართულებით განვითარების შესახებ. ამის საწინააღმდეგოდ კლუბი უვნებელი იყო.
მაშ რამდენი მივიღეთ ჩვენს ევოლუციაში? მორალურად, ჩვენ ვდგავართ სტენდზე. ტექნიკურად, ჩვენ დიდი გზა გავიარეთ. მაგალითად, ადამიანი, ვინც მანქანას მართავს, ხშირად არ იცის, როგორ მოვიდა ამ სამუშაო ნაწილის შეთავსება. ხშირად საბოლოო მომხმარებელმა არც კი იცის როგორ გააკეთოს ლითონი, რომელიც ჩამოყალიბდა გასაღებად, რათა მასში ნაპერწკალი გაეკეთებინა, რომელიც შემდეგ აფეთქდა ... თქვენ იცით რას ვგულისხმობ.
ვფიქრობ, ეს დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ აკეთებთ რაღაცას და რა მიზნით მიემართებით ნივთს. ატომური ბომბის შემქმნელებმა იცოდნენ, თუ რა უნდა გაეკეთებინათ ამ ყველაფერს, მაგრამ მათ უნდა აარიდოს პრეზიდენტი და არა ფიზიკოსი. ასე რომ, ჩვენ ფრთხილად უნდა ვიყოთ, ვის ვაკეთებთ პრეზიდენტად, რადგან ის ხშირად ძალაშია, როგორც წამყვანი, რომელსაც აქვს ანთების გასაღები.
ინდური ანდაზა ამბობს: ”დედამიწა ჩვენ მშობლებისგან არ მემკვიდრეობით მივიღეთ, ის შვილებისგან ისესხეს.” ამ მიდგომით, ჩვენ ყველანაირად უნდა გამოვიყენოთ, რომ არ განადგურდეს ეს ძვირფასი ქვა. დღეიდან ადამიანის ევოლუცია შეიძლება გულისხმობდეს, რომ ჩვენ ერთმანეთთან სამართლიანად ვიქცევით, რომ ვაფასებთ ერთმანეთს და პატივს ვცემთ ერთმანეთს, რომ ჩვენს რესურსებს გულდასმით ვიყენებთ და რომ ყველანი კარგად ვიცნობთ საკუთარ თავს. ამავე პლანეტაზე.
მე კარგად ვიცი, რომ ეს მიდგომა სრულიად არარეალისტური და რეალისტურია რეალობის თვალსაზრისით, მაგრამ ვფიქრობ, რომ დაგვჭირდება ეს, რომ შევძლოთ ჩვენი შვილების თანაბარი პირობით შეხვედრა.
ფოტო / ვიდეო: გარი მილანო.
