Blauwe ara papegaai

In eerste instantie zou deze tekst alleen een schoolopdracht moeten zijn, maar nadat ik had nagedacht over waar ik over moest schrijven, kwam een ​​recent gepost bericht op Instagram bij me op. De inhoud van de post ging over de blauwe ara papegaai. Een korte tekst, maar de boodschap die werd overgebracht was niet zonder betekenis.

De laatste met uitsterven bedreigde blauwe ara-papegaai is overleden. Voor velen is het misschien gewoon een andere soort die is uitgestorven. Ik associeer deze vogel echter niet alleen met het verdriet om minder een andere diersoort te hebben, maar ook met de herinnering aan mijn jeugd die ik met deze vogel deelde. Deze kleine vogel was vereerd om een ​​hoofdpersoon te spelen in een animatiefilm uit 2011. "Rio" was de naam van de film. Velen van de nieuwe generatie zullen zich deze film niet meer herinneren of hebben de film misschien helemaal niet gezien, maar degenen die het zich nog kunnen herinneren, zullen begrijpen hoe ik me voel. Dus een beetje nadenken over een schoolopdracht veranderde in een serieuze gedachte over de dierenwereld.

De blauwe ara papegaai zal niet de laatste soort zijn die zal uitsterven. De vele andere diersoorten bevinden zich in een vergelijkbare situatie als de blauwe ara papegaai 10 jaar geleden. Het is slechts een kwestie van tijd voordat meer bekende diersoorten sterven en de wereld weer geschokt is. Het zal echter pas voelbaar zijn als het te laat is, zoals ons vogeltje deed. Het trieste is dat we zelfs in de moderne tijd nog maar een fractie van de dierenwereld hebben ontdekt. En laat staan ​​hoeveel meer er door onze hand werden weggevaagd. Alleen al de dierenwereld van de oceanen is grotendeels onontgonnen en tegelijkertijd richten we enorme schade aan. Afgezien van plastic is de oceaan vervuild door ander afval, olie, giftige chemicaliën of zelfs radioactieve stoffen. Wij mensen hebben een sterke invloed op onze dierenwereld, want niet alleen indirect door ontbossing van habitats, vervuiling van de oceanen, maar ook directe invloeden, zoals jacht op “trofeeën” en luxe diergoederen, leveren een zeer grote bijdrage.

Ik denk daarbij niet alleen aan mijn generatie, omdat ze aan sommige dingen nog vage herinneringen zullen hebben, maar ook aan de volgende generatie: wat zal deze generatie - de generatie na mijn kinderen - zich herinneren? Omdat sommige dieren deze alleen in oude, stoffige schoolboeken vinden en in de nieuwe niet meer bestaan. Net als onze blauwe ara papegaai die langzaam uit ons geheugen fladdert.