Mira Kolenc
Δρ William Masters: «Οι μετρήσεις μου κράτησαν την κορύφωσή της μετά από εννέα δευτερόλεπτα».
Πόρνη: «Ήταν ψεύτικο».
WM: "Δεν έζησες καθόλου οργασμό;"
Π: "Σοβαρά μιλάς τώρα;"
WM: Ναι, φυσικά. Προσποιήθηκες ότι είχες οργασμό; Είναι μια κοινή πρακτική μεταξύ των ιερόδουλων;»
Π: «Είναι μια κοινή συμπεριφορά για όλους τους ανθρώπους με μουνί. Οι γυναίκες προσποιούνται τους οργασμούς, θα έλεγα σχεδόν όλους».
WM: "Μα γιατί μια γυναίκα να λέει ψέματα σε ένα τέτοιο θέμα;"
Αυτός ο διάλογος ανοίγει τη σειρά Masters of Sex για δύο Αμερικανούς επιστήμονες, τον William Masters και τη Virginia Johnson, οι οποίοι έκαναν πρωτοποριακή έρευνα πεδίου για την ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά τη δεκαετία του 1950 και του 1960.
Στην αγέρωχη Αμερική της δεκαετίας του 50, το ερώτημα γιατί μια γυναίκα θα έπρεπε να λέει ψέματα για «αυτό το θέμα» δεν μπορούσε να τεθεί ανοιχτά. Βασικά, η σεξουαλικότητα ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει πίσω από κλειστές πόρτες και ήταν λιγότερο ευχαρίστηση παρά συζυγική υποχρέωση. Το κοινωνικό πλαίσιο, ο γάμος μεταξύ άνδρα και γυναίκας, είχε συχνά μια λειτουργία άλλοθι που κατέστησε εξαρχής δυνατές άλλες ελευθερίες. Το αποτέλεσμα ήταν μια κοινωνία που έζησε δύο μέτρα και σταθμά ως αυτονόητο. Στην Ευρώπη δεν ήταν διαφορετικά.
Το σεξ εκτός γάμου ή πριν από τον γάμο δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό, αλλά αυτή η απαγόρευση επηρέαζε κυρίως τις γυναίκες εάν κάτι πήγαινε στραβά. Οι άνδρες, από την άλλη πλευρά, μπορούσαν συνήθως να παραβιάσουν τους κανόνες ατιμώρητα, εφόσον ο σεξουαλικός τους σύντροφος δεν ήταν του ίδιου φύλου. Η σεξουαλική ανωμαλία, η οποία επρόκειτο να περιλάβει την ομοφυλοφιλία για μεγάλο χρονικό διάστημα (οι Masters και Johnson υπέθεσαν επίσης ότι ήταν μια ιάσιμη ψυχική διαταραχή), ήταν απλώς οτιδήποτε ξεπερνούσε την απλή πράξη της τεκνοποίησης.
«Το γεγονός ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άντρα για να έχει οργασμό ή μπορεί ακόμη και να βιώσει έναν πιο έντονο οργασμό χωρίς αυτόν είναι μια δυσάρεστη αλήθεια που δεν έχει χάσει την εκρηκτικότητά της παρά τη σεξουαλική απελευθέρωση».
Για πολύ καιρό, η γυναικεία επιθυμία δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο. Βασικά, δεν προοριζόταν ούτε για συζύγους. Η μόνη γυναίκα που ένιωθε (ή έπρεπε και/ή της επιτρεπόταν) να νιώθει ευχαρίστηση σε αυτό το ανδροκρατούμενο σύμπαν ήταν η πόρνη. Μαζί της, μπορούσε να βιωθεί μια διαφορετική σεξουαλικότητα που χαρακτηριζόταν λιγότερο από ταμπού.
Ωστόσο, το γεγονός ότι το σεξ στην πραγματικότητα συνήθως δεν είναι μεγάλη ευχαρίστηση για τις γυναίκες, είτε στο γάμο είτε στις επιχειρήσεις, δεν ήταν ένα θέμα που αντιμετώπισαν ή τόλμησαν να αντιμετωπίσουν οι γιατροί και οι επιστήμονες.
Για τους Masters, μιλώντας με την ιερόδουλη –που έκανε τις πρώτες του σπουδές σε έναν οίκο ανοχής– για την ομολογία του ψεύτικο οργασμό άνοιξε έναν εντελώς νέο κόσμο.
Ο Τζόνσον, αρχικά απλώς η γραμματέας του με εκτεταμένες αρμοδιότητες, απάντησε κάποτε στην ερώτηση του Δάσκαλου για τον ψεύτικο οργασμό πολύ εύστοχα: «Για να πείσουμε έναν άντρα να κορυφωθεί πιο γρήγορα, ώστε αυτή (η γυναίκα) να μπορέσει να επιστρέψει στο να κάνει αυτό που θα προτιμούσε να κάνει. Μέχρι ίσως μια έγκυρη απάντηση σήμερα, γιατί το «ψέμα οργασμού» εξακολουθεί να είναι αναπόσπαστο μέρος της σεξουαλικής ζωής μιας γυναίκας.
Οι Masters και Johnson υπέθεσαν ότι εάν μια γυναίκα δεν μπορεί να κορυφωθεί μόνο από τις ωθήσεις της σεξουαλικής επαφής, τότε έχει μια σεξουαλική δυσλειτουργία. Αν και πολλές από αυτές τις γυναίκες θα μπορούσαν εύκολα να φτάσουν στο αποκορύφωμα μέσω του αυνανισμού. Η σεξολόγος Shere Hite, από την άλλη πλευρά, είναι πλέον της άποψης ότι το 70 τοις εκατό των γυναικών δεν μπορούν να επιτύχουν οργασμό μέσω της κλασικής σεξουαλικής επαφής. Άρα είναι ο κανόνας παρά η εξαίρεση.
Το γεγονός ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άντρα για να έχει οργασμό ή μπορεί ακόμη και να βιώσει έναν πιο έντονο οργασμό χωρίς αυτόν είναι μια δυσάρεστη αλήθεια που δεν έχει χάσει την εκρηκτικότητά της παρά τη σεξουαλική απελευθέρωση. Ίσως και το αντίθετο. Η υποτιθέμενη φιλελευθερία του παρόντος μας δεν καταργεί αυτόματα τα εδραιωμένα στερεότυπα και την παραπληροφόρηση. Ο ταυτόχρονος οργασμός είναι μια ρομαντική ιδέα, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Πρέπει επιτέλους να απελευθερωθούμε από αυτή τη σταθερή ιδέα.
Φωτογραφία / Βίντεο: Όσκαρ Σμιτ.
