Clicktivisme - betrokkenheid door te klikken

De relatief nieuwe vorm van burgerparticipatie maakt de ronde onder de naam "Clicktivisme". Dit betekent in essentie de organisatie van sociale protesten met behulp van sociale media. Hieraan gekoppeld is het fenomeen van het zogenaamde "Slacktivisme", een buzzwoord dat zelfs in de hitlijst van de woorden van het jaar in de Oxford Dictionnary is terechtgekomen. Het is een combinatie van de Engelse woorden slacker (faullenzer) en activist (activist) en suggereert de kleine hoeveelheid persoonlijke betrokkenheid die deze vorm van burgerparticipatie vereist. Daarom is de negatieve connotatie van het woord nauwelijks verrassend, omdat het de "digitale activisten" aanneemt om een ​​zuiver geweten en een tevreden ego te krijgen met minimale inspanning en zonder persoonlijke betrokkenheid.

Prestaties: Het grootste succes van de civiele samenleving in de afgelopen jaren is te wijten aan de Clicktivism: De eerste Europese burgerinitiatief (ECI) 'Right2Water' had een miljoen supporters gevonden in een kwart van alle EU-lidstaten om de Europese Commissie beziggehouden met de kwestie. Voornamelijk via online petities werden uiteindelijk trotse 1.884.790-handtekeningen verzameld. Ook de enorme weerstand tegen de veelbesproken vrijhandelsovereenkomst CETA en TTIP moet worden toegevoegd aan het digitale activisme van Europese NGO's: Enorme 3.284.289 Europese burgers hebben het ausgebsprochen.

De kritiek op de digitale vorm van activisme houdt niet op. Dus slacktivisme zou weinig of geen effect hebben in 'het echte leven' en zelfs een 'echte' politieke betrokkenheid in partijen, verenigingen of lokale burgerinitiatieven verdringen, aldus de critici. Omdat virtuele protesten vaak een hoge mate van marketingexpertise hebben, wordt aangenomen dat ze sociale bewegingen ook als pure reclamecampagnes begrijpen. Democratisch fastfood. Ten slotte, maar daarom niet minder belangrijk, zouden ze de digitale kloof in de samenleving versterken en zo politiek gemarginaliseerde gemarginaliseerde groepen nog verder marginaliseren.

Clicktivisme - prestaties van het maatschappelijk middenveld

Aan de andere kant zijn er indrukwekkende successen die deze vorm van maatschappelijke betrokkenheid ondertussen heeft aangetoond. Over de vrijlating van de mensenrechten activist Ai Weiwei door de Chinese autoriteiten in 2011, de organisatie van de boycot tegen de Amerikaanse biologische supermarkt Whole Foods of aan de andere kant van succesvolle crowdfunding campagnes, zoals kiva.org of Kickstarter. De laatste wist in het jaar 2015 een miljard dollar te mobiliseren voor film-, muziek- en kunstprojecten.
Evenzo werd de wereldwijde stop-TTIP-beweging via sociale media gebundeld, waardoor de alliantie meer dan 500-organisaties in heel Europa kon vormen. En last but not least, privaat georganiseerde vluchtelingenhulp in Europa organiseert voornamelijk via sociale media en heeft tienduizenden vrijwillige vluchtelingenhelpers kunnen mobiliseren en de individuele hulpinspanningen kunnen coördineren.

In repressieve regimes brengt digitaal activisme nog meer politieke explosieve kracht met zich mee. Zo kan zijn rol in de opkomst van de Arabische lente, de Maidan-beweging of de bezetting van het Gezi-park in Istanboel nauwelijks worden gebagatelliseerd. In werkelijkheid is de organisatie van sociale protesten zonder sociale media nauwelijks denkbaar of minder veelbelovend.

Digitaal activisme is al lang een wereldwijde beweging geworden. De twee grootste platforms voor online petities (change.org en avaaz.org) hebben in totaal bijna 130 miljoenen gebruikers die met één muisklik een petitie kunnen ondertekenen en er een kunnen maken met twee anderen. Change.org heeft bijvoorbeeld zo'n zes miljoen Britten ertoe gebracht een online petitie te ondertekenen. Volgens de exploitanten van dit platform is ongeveer de helft van de 1.500-petities die elke maand in Groot-Brittannië worden gelanceerd succesvol.

Clicktivisme - tussen marketing en activisme

Ongeacht de mondiale dynamiek en successen van deze beweging, vraagt ​​een hele reeks politieke wetenschappers en sociologen zich nog steeds af of online-activisme in feite politieke participatie is in een democratische politieke betekenis.
Een van de uitstekende sceptici van deze beweging is Micah White, oprichter van de Occupy Wall Street-beweging en auteur van de bestseller "Het einde van de protesten". Zijn kritiek is in de eerste plaats gericht tegen de vervagende grens tussen marketing en activisme: "Ze accepteren dat reclame- en marktonderzoekstrategieën die worden gebruikt om toiletpapier te distribueren, worden toegepast op sociale bewegingen." Hij ziet zelfs het gevaar van meer traditionele politiek zijn Activisme en lokale burgerinitiatieven worden daardoor zelfs verdrongen. "Ze verkopen de illusie dat surfen op het net de wereld zou kunnen veranderen", zegt White.

De pleitbezorgers van digitaal activisme verwijzen daarentegen naar de vele voordelen van deze laagdrempelige vorm van burgerparticipatie. Volgens hen maken online petities en forums het gemakkelijker voor mensen om publiekelijk hun ongenoegen of aanmoediging te uiten en om zich voor of tegen bepaalde dingen te organiseren. Dus simpelweg kosteneffectief, efficiënt en effectief.
Sterker nog, talrijke studies hebben sindsdien bewezen dat digitaal activisme geen competitie is tegen klassieke democratische protesten door middel van petities, handtekeningenverzameling, stakingen en demonstraties. Sociale mediatechnologieën zijn eerder een hulpmiddel bij het ontstaan ​​van sociale en politieke bewegingen.

Clicktivism factor jeugd

Last but not least kan online activisme een politiek verwaarloosde en ondervertegenwoordigde groep zeer succesvol opnemen in het politieke discours: jeugd. Een groep die zich niet zo aangetrokken voelt door politieke kwesties als door politici. De veelbesproken politieke apathie van de jongeren is luid Mag Martina Zandonella, sociaal psycholoog aan het onderzoeksinstituut SORA, een duidelijke vooroordelen. "Jongeren zijn erg begaan, maar niet in de klassieke partij-politieke zin. Ons onderzoek heeft aangetoond dat de politiek voor jongeren gewoon iets anders is. Ze zien bijvoorbeeld geen actie op school als politieke participatie, wat we heel goed doen. '
Dat adolescenten politiek geïnteresseerd zijn, toont ook hun opkomst. Sinds 2013 zijn jongeren in Oostenrijk sinds 16-jaren toegelaten tot de stembus en behaalden ze in slechts drie jaar dezelfde opkomst als het gemiddelde van de bevolking. "Voor jongeren zijn de onderwerpen werkloosheid, onderwijs en sociale rechtvaardigheid bijzonder belangrijk. Ze zijn gewoon teleurgesteld in de dagelijkse politiek en voelen zich niet aangesproken door de actieve politici, "zei Zandonella. Clicktivisme is voor hen zeker een vorm van democratische participatie en zij verwelkomen de laagdrempelige aanpak die digitale betrokkenheid biedt. "Vanuit een democratisch oogpunt, zal het alleen problematisch zijn als er geen toegang wordt gegeven, zoals bijvoorbeeld met de oudere generatie."

De Duitse jeugdonderzoeker en auteur van de studie "Jonge Duitsers" Simon Schnetzer gelooft niet dat jongeren met behulp van sociale media kunnen worden geïntegreerd in het traditionele politieke discours. Volgens hem is er eerder "een nieuwe politieke ruimte ontstaan, die net zo opinievormend is, maar weinig te maken heeft met de klassieke publieke sfeer als politieke ruimte. Er zijn nog steeds een paar bruggen tussen deze twee kamers. "
Vanuit de erkenning dat jonge mensen niet het gevoel in Duitsland adequaat vertegenwoordigd door Real politici, maar willen toch deelnemen aan het sociaal mening, Simon Schnetzer ontwikkelde het concept van de digitale afgevaardigden: "Dit zijn de volksvertegenwoordigers in de representatieve huizen waarvan de stemrechten direct via internet met geïnteresseerde burgers worden gecontroleerd. Digitale MP's kunnen bijvoorbeeld een procent van de stemmen krijgen en dienen als barometer van de bevolking. Digitale Kamerleden zouden een mogelijke manier kunnen zijn om politieke beslissingen te nemen met de mensen ".

Foto / Video: Shutterstock.