Það gerðist einn daginn þegar drengur flaug hátt til himins. Hann var bundinn með vængjum, vængir úr vaxi, gerðir til að bera hann hátt og hátt. Það eina sem þú heyrðir var klapp sem lík, þungt sem steinn, mölbrotið á vatninu og sökk. „Sástu þetta?“ „Ó guð, þvílík synd, hann var svona karismat.“ „Það er það sem maður fær þegar maður syngur með djöflum.“ Fólkið var hneykslað og skemmt á sama tíma. Honum hafði verið sagt að vængirnir hans væru ekki góðir til að fljúga. En þrjóskur drengurinn vildi bara ekki heyra og svo gerðist það að einstakir hlutar hans trufla nú fiskinn. Þvílíkur veraldlegur bachelor, þvílík undarleg persóna. Hann hafði trúað miklu, en ekki því sem var í eðli hans. Hávaxinn og íþróttamaður, ungur og traustur og myndarlegur. Ó, hvað gæti hafa orðið af honum ef hann hefði ekki haft svona fáránlegar hugmyndir. Hann hefði getað verið íþróttamaður, kannski Ólympíumeistari. Þess í stað ákvað hann að fljúga yfir tjörnina. „Þú getur aldrei gert það, aumingi. Þetta vax hefur enga þyngd. Taktu þessa vél hingað, þá éta engir höfrungar þig. “En drengurinn vildi ekki hlusta á litla hugann og sessstóla. Hann vildi fara upp og upp, heimskur drengur. Svo þeir fóru á þorpstorgið, rétt um hádegi, til að fylgjast með drengnum. Líta mátti til ástríðu og adrenalíns þegar drengurinn var tilbúinn að fara. Ef hann getur það, þá get ég það líka. En þvílík synd, hann náði því ekki, eins og búist var við. Hvernig fékk hann hugmyndina? Jæja, þá aftur að hinu þekkta lífi.

Nú hefur þú heyrt hvað er satt fyrir þig, en það sem raunverulega gerðist, aðeins við vitum.

Vegna þess að þú, elsku Íkarus minn, hafðir gaman af svífandi flugi, sást sólina skína eins og enginn áður en þú gerðir. En hugrekki þitt var ekki enn þekkt í þessum heimi, þannig að vængirnir þínir bráðnuðu undir hita orðaslagsins. Þeir urðu þungir og þú með þeim. Öskrin þín bergmáluðu á Vallhall þar sem allar hugrakkar persónur sátu. En félagar þeirra sneru sér einnig að forystu og tóku þá með sér í heim langt í burtu frá okkar, jafnvel gáta. Þannig að ég veit vel að þú, elskan mín, ert ekki einn þeirra, en eitt er víst að tengja þig. Alveg eins og humlar vita ekki að þeir voru í raun ekki fæddir til að fljúga, svo þú veist ekki heldur að þú getur ekki allt. Ó, Icarus, hvað hefur þú gert, líf þitt var rétt að byrja. En hversu vel get ég skilið það sem þú hefur séð í heiminum svona grátt og stíft. Svo lyftu nú gleraugunum, þér óheimalega draumkenndir og dreymdir upp til himna, þar sem Icarus minn flýgur nú í átt að sólinni og láttu mig heyra ristað brauð. Skál fyrir alla hugrökku sem óttast ekki lífið og spyrðu hvað enginn annar þorir að spyrja. Hussa til þeirra sem eru enn sannarlega á lífi og farast ekki í straumi svipaðs fólks. Elsku Íkarus minn, fljúgðu hátt og hærra þar til aðeins heilahvolfið er takmörk þín og hugsaðu um mig og öll þau verk sem við hefðum getað gert saman, ef ég hefði verið svolítið eins og þú.

En ég var og er ekki eins og þú, og nú sit ég á barnum okkar. Flaska af köldu vatni fyrir framan mig, því skynfærin eru nógu dofin.

Þessi færsla var búin til af Option Community. Vertu með og sendu skilaboðin þín!

Um framlag til valmyndarstríðs Austurríkis


Skrifað af Julia Gaiswinkler

Má ég kynna mig?
Ég er fæddur 2001 og kem frá Ausseerland. En líklega er mikilvægasta staðreyndin þessi: Ég er. Og það er ágætt. Í sögum mínum og frásögnum, fantasíum og neistum sannleika reyni ég að fanga lífið og töfra þess. Hvernig komst ég þangað? Jæja, þegar ég var í kjöltu afa míns og vélritaði saman á ritvélarnar hans tók ég eftir því að hjartað slær fyrir það. Að fá að lifa af og skrifa er draumur minn. Og hver veit, kannski rætist þetta ...

Leyfi a Athugasemd